De geschiedenis van waterkracht in China

De eerste waterkrachtcentrale ter wereld werd in 1878 in Frankrijk gebouwd.
De uitvinder Edison droeg ook bij aan de ontwikkeling van waterkrachtcentrales. In 1882 bouwde Edison de Abel-waterkrachtcentrale in Wisconsin, VS.
In het begin was de capaciteit van de waterkrachtcentrales zeer gering. In 1889 stond de grootste waterkrachtcentrale ter wereld in Japan, maar het geïnstalleerde vermogen bedroeg slechts 48 kW. De geïnstalleerde capaciteit van waterkrachtcentrales heeft echter een aanzienlijke ontwikkeling doorgemaakt. In 1892 bedroeg de capaciteit van de Niagara-waterkrachtcentrale in de Verenigde Staten 44.000 kW. In 1895 bedroeg de geïnstalleerde capaciteit van de Niagara-waterkrachtcentrale 147.000 kW.

Na de intrede van de 20e eeuw heeft waterkracht in de grote ontwikkelde landen een snelle ontwikkeling doorgemaakt. Tegen 2021 zal de wereldwijd geïnstalleerde capaciteit van waterkracht 1360 GW bereiken.
De geschiedenis van het gebruik van waterkracht in China gaat terug tot meer dan 2000 jaar geleden. Toen werd water gebruikt om waterraderen en watermolens aan te drijven, en om water te produceren en te leven.
De eerste waterkrachtcentrale in China werd in 1904 gebouwd. Het was de Guishan-waterkrachtcentrale, gebouwd door de Japanse indringers in Taiwan, China.
De eerste waterkrachtcentrale die op het Chinese vasteland werd gebouwd, was de Shilongba-waterkrachtcentrale in Kunming. Deze werd in augustus 1910 opgestart en genereerde in mei 1912 stroom, met een totaal geïnstalleerd vermogen van 489 kW.
In de daaropvolgende twintig jaar boekte de ontwikkeling van waterkracht in China geen noemenswaardige vooruitgang vanwege de instabiliteit van de binnenlandse situatie. Er werden slechts een paar kleinschalige waterkrachtcentrales gebouwd, waaronder de Dongwo-waterkrachtcentrale in Luxian County in Sichuan, de Duodi-waterkrachtcentrale in Tibet en de Xiadao-, Shunchang- en Longxi-waterkrachtcentrales in Fujian.
Dat moment kwam tijdens de anti-Japanse oorlog, toen binnenlandse hulpbronnen vooral werden gebruikt om agressie te weerstaan ​​en er in het zuidwesten alleen kleine energiecentrales werden gebouwd, zoals de Taohuaxi-waterkrachtcentrale in Sichuan en de Nanqiao-waterkrachtcentrale in Yunnan. In het door de Japanners bezette gebied heeft Japan verschillende grote waterkrachtcentrales gebouwd, vooral de Fengman-waterkrachtcentrale aan de Songhua-rivier in het noordoosten van China.
Vóór de oprichting van de Volksrepubliek China bedroeg de geïnstalleerde capaciteit van waterkracht op het Chinese vasteland ooit 900.000 kW. Door de oorlogsverliezen bedroeg de geïnstalleerde capaciteit van waterkracht op het Chinese vasteland echter slechts 363.300 kW toen de Volksrepubliek China werd opgericht.
Na de stichting van Nieuw-China heeft waterkracht ongekende aandacht en ontwikkeling gekregen. Ten eerste zijn verschillende waterkrachtprojecten uit de oorlogsjaren hersteld en herbouwd; tegen het einde van het eerste vijfjarenplan had China 19 waterkrachtcentrales gebouwd en herbouwd en was het begonnen met het zelf ontwerpen en bouwen van grootschalige waterkrachtprojecten. De Zhejiang Xin'anjiang-waterkrachtcentrale met een geïnstalleerd vermogen van 662.500 kilowatt werd in deze periode gebouwd en is tevens de eerste grootschalige waterkrachtcentrale die door China zelf is ontworpen, gebouwd en gebouwd.
Tijdens de periode van de "Grote Sprong Voorwaarts" bereikten de nieuw gestarte waterkrachtprojecten in China een vermogen van 11,862 miljoen kW. Sommige projecten werden niet volledig gedemonstreerd, waardoor de bouw van sommige projecten na aanvang moest worden stopgezet. In de daaropvolgende drie jaar van natuurrampen werd een groot aantal projecten opgeschort of uitgesteld. Kortom, van 1958 tot 1965 verliep de ontwikkeling van waterkracht in China moeizaam. Er werden echter ook 31 waterkrachtcentrales in gebruik genomen voor de opwekking van elektriciteit, waaronder Xin'anjiang in Zhejiang, Xinfengjiang in Guangdong en Xijin in Guangxi. Over het geheel genomen heeft de Chinese waterkrachtsector een zekere mate van ontwikkeling bereikt.
De tijd is aangebroken voor de periode van de "Culturele Revolutie". Hoewel de bouw van waterkrachtcentrales opnieuw te maken heeft gehad met ernstige verstoringen en verwoestingen, heeft de strategische beslissing over de bouw van de derde lijn ook een zeldzame kans geboden voor de ontwikkeling van waterkrachtcentrales in West-China. Gedurende deze periode werden 40 waterkrachtcentrales, waaronder Liujiaxia in de provincie Gansu en Gongzui in de provincie Sichuan, in gebruik genomen voor de opwekking van elektriciteit. De geïnstalleerde capaciteit van de Liujiaxia-waterkrachtcentrale bereikte 1,225 miljoen kW, waarmee het de eerste waterkrachtcentrale in China is met een geïnstalleerd vermogen van meer dan een miljoen kW. Gedurende deze periode werd ook China's eerste pompaccumulatiecentrale, Gangnan, Hebei, gebouwd. Tegelijkertijd werden 53 grote en middelgrote waterkrachtprojecten gestart of hervat. In 1970 ging het Gezhouba-project met een geïnstalleerd vermogen van 2,715 miljoen kW van start, wat het begin markeerde van de bouw van waterkrachtcentrales aan de hoofdstroom van de Yangtze-rivier.
Na het einde van de "Culturele Revolutie", met name na de Derde Plenaire Vergadering van het 11e Centraal Comité, is de Chinese waterkrachtsector opnieuw in een fase van snelle ontwikkeling terechtgekomen. Een aantal waterkrachtprojecten, zoals Gezhouba, Wujiangdu en Baishan, zijn versneld en de bouw van de Longyangxia-waterkrachtcentrale met een capaciteit van 320.000 kW is officieel begonnen. Vervolgens, in de lentebries van hervormingen en openstelling, is het Chinese waterkrachtsysteem ook voortdurend veranderd en geïnnoveerd, met een grote vitaliteit. Gedurende deze periode hebben ook pompaccumulatiecentrales een aanzienlijke ontwikkeling doorgemaakt, met de start van de eerste fase van pomp- en opslagcentrales in Panjiakou, Hebei en Guangzhou; ook kleinschalige waterkrachtcentrales ontwikkelen zich, met de implementatie van de eerste 300 landelijke elektrificatieprovincies voor waterkracht; Op het gebied van grootschalige waterkracht is de bouw van verschillende grote waterkrachtcentrales achtereenvolgens begonnen, zoals Tianshengqiao Klasse II met een geïnstalleerd vermogen van 1,32 miljoen kW, Guangxi Yantan met een geïnstalleerd vermogen van 1,21 miljoen kW, Yunnan Manwan met een geïnstalleerd vermogen van 1,5 miljoen kW en de Lijiaxia-waterkrachtcentrale met een geïnstalleerd vermogen van 2 miljoen kW. Tegelijkertijd werden binnenlandse experts bijeengeroepen om de 14 thema's van de Drieklovenwaterkrachtcentrale te demonstreren en werd de bouw van het Drieklovenproject op de agenda gezet.
In het laatste decennium van de 20e eeuw heeft de bouw van waterkrachtcentrales in China zich snel ontwikkeld. In september 1991 begon de bouw van de Ertan-waterkrachtcentrale in Panzhihua, Sichuan. Na veel discussie en voorbereiding ging in december 1994 het spraakmakende Drieklovenwaterkrachtcentraleproject officieel van start. Wat betreft pompaccumulatiecentrales zijn achtereenvolgens ook de Mingtombes in Beijing (800.000 kW), Tianhuangping in Zhejiang (1800.000 kW) en pompaccumulatie fase II in Guangzhou (120.000.000 kW) gestart. Wat betreft kleinschalige waterkrachtcentrales is de bouw van de tweede en derde serie waterkrachtcentrales in landelijke gebieden gestart. In het afgelopen decennium is de geïnstalleerde capaciteit van waterkrachtcentrales in China met 38,39 miljoen kW toegenomen.
In het eerste decennium van de 21e eeuw zijn er 35 grote waterkrachtcentrales in aanbouw, met een totaal geïnstalleerd vermogen van ongeveer 70 miljoen kW, waaronder veel supergrote waterkrachtcentrales zoals het Drieklovenproject met 22,4 miljoen kW en Xiluodu met 12,6 miljoen kW. Gedurende deze periode is gemiddeld meer dan 10 miljoen kW per jaar in gebruik genomen. Het meest historische jaar is 2008, toen de laatste eenheid van de elektriciteitscentrale op de rechteroever van het Drieklovenproject officieel op het net werd aangesloten voor energieopwekking, en alle 26 eenheden van de oorspronkelijk ontworpen elektriciteitscentrales op de linker- en rechteroever van het Drieklovenproject in gebruik werden genomen.
Sinds het tweede decennium van de 21e eeuw zijn de gigantische waterkrachtcentrales aan de hoofdstroom van de Jinsha-rivier successievelijk ontwikkeld en continu in gebruik genomen voor energieopwekking. De Xiluodu-waterkrachtcentrale met een geïnstalleerd vermogen van 12,6 miljoen kW, Xiangjiaba met een geïnstalleerd vermogen van 6,4 miljoen kW, Baihetan-waterkrachtcentrale met een geïnstalleerd vermogen van 12 miljoen yuan, Wudongde-waterkrachtcentrale met een geïnstalleerd vermogen van 10,2 miljoen yuan en andere gigantische waterkrachtcentrales zijn in gebruik genomen voor energieopwekking. Onder hen heeft de geïnstalleerde capaciteit van de Baihetan-waterkrachtcentrale 1 miljoen kW bereikt, waarmee het het hoogste niveau ter wereld heeft bereikt. Wat betreft pompaccumulatiecentrales, waren er vanaf 2022 slechts 70 pompaccumulatiecentrales in aanbouw in het werkgebied van het staatsnet van China, met een geïnstalleerd vermogen van 85,24 miljoen kilowatt, wat respectievelijk 3,2 keer en 4,1 keer dat van 2012 was. De Hebei Fengning Pumped Storage Power Station is de grootste geïnstalleerde pompopslagcentrale ter wereld, met een totale geïnstalleerde capaciteit van 3,6 miljoen kilowatt.
Met de voortdurende promotie van de "dubbele koolstof"-doelstelling en de voortdurende versterking van milieubescherming, wordt de ontwikkeling van waterkracht in China ook geconfronteerd met een aantal nieuwe situaties. Ten eerste zullen kleine waterkrachtcentrales in beschermde gebieden blijven verdwijnen en sluiten, en ten tweede zal het aandeel zonne- en windenergie in de nieuw geïnstalleerde capaciteit blijven toenemen, terwijl het aandeel waterkracht dienovereenkomstig zal afnemen. Ten slotte zullen we ons richten op de bouw van gigantische waterkrachtprojecten, en zullen de wetenschappelijke en rationele aspecten van bouwprojecten blijven toenemen.