Kleinschalige waterkrachtcentrales (ook wel kleine waterkrachtcentrales genoemd) kennen geen consistente definitie en afbakening van het capaciteitsbereik in landen over de hele wereld. Zelfs in hetzelfde land, op verschillende tijdstippen, zijn de normen niet hetzelfde. Over het algemeen kan kleine waterkrachtcentrales, afhankelijk van de geïnstalleerde capaciteit, worden onderverdeeld in drie klassen: micro, klein en klein. Sommige landen hebben slechts één klasse, en sommige landen zijn verdeeld in twee klassen, die behoorlijk verschillen. Volgens de huidige regelgeving van mijn land worden centrales met een geïnstalleerd vermogen van minder dan 25.000 kW kleine waterkrachtcentrales genoemd; centrales met een geïnstalleerd vermogen van minimaal 25.000 kW en minder dan 250.000 kW zijn middelgrote waterkrachtcentrales; centrales met een geïnstalleerd vermogen van meer dan 250.000 kW zijn grootschalige waterkrachtcentrales.
Kleinschalige waterkrachttechnologie De technologie om kinetische energie in water om te zetten in andere vormen van energie is een beproefd proces en wordt al eeuwenlang efficiënt gebruikt om elektriciteit op te wekken. Daarom is het in veel landen een van de belangrijkste vormen van energieopwekking geworden, met name in minder ontwikkelde landen in Afrika, Azië en Zuid-Amerika. De technologie begon op kleine schaal en bediende verschillende gemeenschappen in de buurt van generatoren, maar naarmate de kennis zich uitbreidde, heeft het grootschalige energieopwekking en transmissie over lange afstanden mogelijk gemaakt. Grootschalige waterkrachtcentrales maken gebruik van enorme reservoirs waarvoor speciale dammen moeten worden gebouwd om de waterstroom te regelen, waarvoor vaak grote stukken land nodig zijn. Als gevolg hiervan zijn er groeiende zorgen over de impact van dergelijke ontwikkelingen op het milieu en ecosystemen. Deze zorgen, samen met de hoge kosten van transmissie, hebben de interesse in de productie van kleinschalige waterkracht teruggewonnen. Aanvankelijk, in de vroege stadia van de ontwikkeling van deze technologie, was elektriciteitsopwekking niet het hoofddoel. Hydraulische energie wordt hoofdzakelijk gebruikt om mechanische werkzaamheden uit te voeren om de beoogde taken uit te voeren, zoals het pompen van water (zowel voor huishoudelijke watervoorziening als voor irrigatie), het malen van graan en mechanische bewerkingen voor industriële activiteiten.
Grootschalige gecentraliseerde waterkrachtcentrales blijken duur en schadelijk voor het milieu te zijn en de balans van ecosystemen te verstoren. De ervaring leert ons dat zij de uiteindelijke bron zijn van de hoge transmissiekosten en het daaruit voortvloeiende hoge elektriciteitsverbruik. Verder zijn er in Oost-Afrika nauwelijks rivieren die dergelijke apparatuur op duurzame en stabiele wijze kunnen ondersteunen, maar er zijn wel enkele kleine rivieren die kunnen worden gebruikt voor kleinschalige energieopwekking. Deze bronnen zouden efficiënt moeten worden gebruikt om verspreide huishoudens op het platteland van elektriciteit te voorzien. Naast rivieren zijn er ook andere manieren om elektriciteit uit waterbronnen te halen. Zo zijn thermische energie uit zeewater, getijdenenergie, golfenergie en zelfs geothermische energie allemaal op water gebaseerde energiebronnen die kunnen worden benut. Met uitzondering van geothermische energie en waterkracht heeft het gebruik van alle andere watergerelateerde energiebronnen geen significante impact gehad op het wereldwijde elektriciteitsvoorzieningssysteem. Zelfs waterkracht, een van de oudste technologieën voor energieopwekking die tegenwoordig goed ontwikkeld is en op grote schaal wordt gebruikt, is goed voor slechts ongeveer 3% van de totale elektriciteitsopwekking wereldwijd. Het potentieel van waterkracht als energiebron is in Afrika hoger dan in Oost-Europa en vergelijkbaar met dat in Noord-Amerika. Maar helaas, hoewel het Afrikaanse continent wereldwijd koploper is in onbenut waterkrachtpotentieel, hebben duizenden inwoners nog steeds geen toegang tot elektriciteit. Het principe van waterkracht is gebaseerd op het omzetten van de potentiële energie in het water in het reservoir in vrije val kinetische energie voor mechanische arbeid. Dit betekent dat de apparatuur die het water opslaat zich boven het energieomzettingspunt moet bevinden (zoals een generator). De hoeveelheid en richting van de vrije waterstroom worden voornamelijk bepaald door het gebruik van waterleidingen, die de waterstroom naar de plaats leiden waar het omzettingsproces plaatsvindt, waardoor elektriciteit wordt opgewekt. 1
De rol en het belang van kleine waterkrachtcentrales De energiesector is de belangrijkste industrie van de nationale economie. Energie is vandaag de dag ook een urgent probleem in ons land. Elektriciteitsvoorziening op het platteland is een belangrijk aspect van de modernisering van de landbouw, en de kleine waterkrachtcentrales van het land zijn ook een goede energiebron om elektriciteit op het platteland te leveren. In de loop der jaren zijn, met de steun van de staat en lokale overheden, verschillende krachten gemobiliseerd, zijn waterbeheer en energieopwekking nauw geïntegreerd en heeft de kleinschalige waterkrachtcentrale een sterke ontwikkeling doorgemaakt. De kleine waterkrachtcentrales van mijn land zijn behoorlijk rijk. Volgens het onderzoek naar landelijke waterkrachtcentrales (I0 MW ≤ geïnstalleerd vermogen van één enkele centrale ≤ 50 MW) dat door de staat is georganiseerd, bedraagt de ontwikkelbare hoeveelheid landelijke waterkrachtcentrales in het land 128 miljoen kW, waarvan de ontwikkelbare hoeveelheid kleine waterkrachtcentrales (boven I0 MW) is beoordeeld. Rivier en 0,5 MW ≤ geïnstalleerd vermogen van één enkele centrale
Plaatsingstijd: 15-09-2022
